 |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Schronisko im. gen. Tadeusza Kasprzyckiego – nieistniejące już polskie schronisko turystyczne wybudowane przez Oddział Stanisławowski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT). Położone było na Przełęczy Tatarskiej (Jabłonickiej) rozdzielającej Gorgany od Czarnohory, przez którą przebiegała wówczas granica państwowa polsko-czechosłowacka. Sam obiekt zlokalizowano tuż obok drogi z Tatarowa i Jabłonicy do zakarpackich Lazeštiny i Jasiny, kilkadziesiąt metrów od szlabanów granicznych i placówki Straży ...
Schronisko im. gen. Tadeusza Kasprzyckiego – nieistniejące już polskie schronisko turystyczne wybudowane przez Oddział Stanisławowski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT). Położone było na Przełęczy Tatarskiej (Jabłonickiej) rozdzielającej Gorgany od Czarnohory, przez którą przebiegała wówczas granica państwowa polsko-czechosłowacka. Sam obiekt zlokalizowano tuż obok drogi z Tatarowa i Jabłonicy do zakarpackich Lazeštiny i Jasiny, kilkadziesiąt metrów od szlabanów granicznych i placówki Straży Granicznej.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Schronisko Oddziału Stanisławowskiego PTT na Przełęczy Tatarskiej otwarto na początku grudnia 1932 roku, choć do tego czasu nie wykonano jeszcze wszystkich prac wykończeniowych. Oficjalne otwarcie i poświęcenie w obecności licznie przybyłych gości nastąpiło dopiero czternaście miesięcy później, 2 lutego 1934 r. Wówczas też obiekt otrzymał imię gen. Tadeusza Kasprzyckiego – współzałożyciela i prezesa Towarzystwa Przyjaciół Huculszczyzny. Był to piętrowy budynek z balkonami i werandą. W środku znajdowały się liczne pokoje – tak jednoosobowe, jak i sale zbiorowe. W schronisku przenocować mogło 51 osób: 36 na łóżkach i 15 na siennikach. W obiekcie zlokalizowano ponadto dużą salę jadalną z zapleczem kuchennym, oddzielną kuchnię turystyczną do indywidualnego użytku, pokoje dla administracji i garaż. Część obiektu wraz z działką nieodpłatnie udostępniono harcerzom z ZHP. W kolejnych latach rozpoczęto pierwsze modernizacje. Jeszcze w 1934 roku oszklono werandę oraz rozpoczęto dokończoną rok później budowę studni. W 1936 roku schronisko uzyskało bezpośrednie połączenie telefoniczne z urzędem pocztowym w Tatarowie. Nie później niż w 1937 roku w obiekcie uruchomiono pośrednictwo pocztowe, zaś liczbę miejsc na łóżkach zwiększono do 50. Pierwszym dzierżawcą schroniska w latach 1932–1934 był Tadeusz Knobloch, którego na stanowisku gospodarza zastąpiła Maria Mieszkowska. W 1936 roku posadę objął Tadeusz Łazarski. Schronisko uległo zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Za  .
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
|
|||||||||||
Schronisko im. gen. Tadeusza Kasprzyckiego (dawne) na innych fotografiach
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||
 |
|
||
|---|---|---|---|