Obecny murowany obiekt został wzniesiony w latach 1906-1917 wg projektu architekta Stefana Szyllera. Budynek powstał z zasobów fundacji Józefiny Sierakowskiej, dzięki staraniom ówczesnego proboszcza, ks. Antoniego Klimaszewskiego. Wykonawcą był znany włocławski przemysłowiec, właściciel cegielni - Leon Bojańczyk. Po dokonaniu konsekracji kościoła przez bpa płockiego Juliana Nowowiejskiego w 1917 roku i oddaniu świątyni do użytku rozebrano stary, drewniany obiekt z 1799 r., który znajdował się obok. Wówczas wybudowano nie tylko nową świątynię, ale też znajdujące się na jej tyłach, zabudowania plebanii. W 1968 r. wykonano polichromię wnętrza. W 1986 r. przeprowadzono kompleksowy remont wież. W latach 90. skuto tynki wewnętrzne i osuszono ściany, następnie nałożono nowe tynki. Kościół wzniesiony w stylu neogotyckim, o wertykalnej kompozycji bryły architektonicznej, nieorientowany. Murowany z cegły na kamiennym cokole, ściany wewnętrzne tynkowane. Założony na planie wydłużonego prostokąta z trójkątnie zamkniętym, wydzielonym prezbiterium (ujętym prostokątnymi aneksami - zakrystii i skarbca, połączonymi ambitem dookoła obiegającym prezbiterium). Korpus trójnawowy, halowy, trójprzęsłowy z parą prostokątnych kaplic o wysokości naw. Dachy dwuspadowe, w części prezbiterium przechodzące w trójspadowe, kryte dachówką. Zachodnia wieża wyższa, czterokondygnacyjna, na górze ujęta wykuszowymi wieżyczkami narożnymi. Wieża wschodnia od frontu poprzedzona narożnym podcieniem z granitową kolumną. Pomiędzy wieżami usytuowana, ryzalitowo wysunięta, ściana nawy ujęta w narożach szkarpami, zwieńczona wydatnym szczytem sterczynowym. Wyposażenie neogotyckie z I ćw. XX wieku. W ołtarzu głównym zachowany obraz Matki Boskiej Passawskiej z końca XVII. Mensa oraz chrzcielnica z przełomu XVIII i XIX w., wykonane w stylu klasycystycznym (zapewne według projektu Hilarego Szpilowskiego), żródło: