Jesteś niezalogowany
NOWE KONTO

Polski Deutsch

      Zapomniałem hasło/login


ä ß ö ü ą ę ś ć ł ń ó ż ź
Nie znaleziono żadnego obiektu
opcje zaawansowane
Wyczyść




Rzeka Styr w Łucku, Łuck
Antoni Kuczek: Dziękuje - dodałem.
Stacja kolejowa Krzemieniec, Krzemieniec
Antoni Kuczek: Dziękuję za wszystkie przypisana.
ul. Szeroka, Krzemieniec
Wolwro: Przypisałem do ul. Szerokiej.
Komarówka Zielona
Wolwro: Przypisałem do wsi.
Gmach Sokoła, Brzeżany (Бережани)
Antoni Kuczek: Dziękuję.
Luboml
Antoni Kuczek: Dziękuję.

Ostatnio dodane
znaczniki do mapy

Wolwro
Wolwro

Ostatnio wyszukiwane hasła


 
 
 
 
Zarys rozwoju historyczno – przestrzennego Psiego Pola
Autor: Administrator°, Data dodania: 2006-12-12 23:06:04, Aktualizacja: 2006-12-12 23:06:04, Odsłon: 3257

Dawne nazwy: Hundisfeld (około 1104), Psiepoley (około 1104), Psepole (1206, 1252, 1305), campus canum (1139), canum villa (1212), caninus campus (1281, 1335), Huntsfelt (1274), Hundzfelt (1305), Friedriechsfelde (1743– 749).


kate16° (2006-06-15):

Dawne nazwy: Hundisfeld (około 1104), Psiepoley (około 1104), Psepole (1206, 1252, 1305), campus canum (1139), canum villa (1212), caninus campus (1281, 1335), Huntsfelt (1274), Hundzfelt (1305), Friedriechsfelde (1743– 749).
W 1206 r. miasto zostało przekazane przez księcia Henryka I Brodatego opactwu św. Wincentego we Wrocławiu w zamian za odstąpienie Oławy. Do 1810 r. pozostawało własnością klasztorną.
W XIX i XX wieku w skład gminy miejskiej Psie Pole zaliczono 416 ha, a w skład majątku ziemskiego 224 ha. Wskaźnik zaludnienia w 1925 r. wynosił dla gminy Psie Pole 6,8 osoby na hektar i 1,1 na hektar dla majątku ziemskiego. (Wrocław w granicach przed 1928 r. 113 osób/ha). W 1930 r. po włączeniu do miasta powierzchnię gminy szacowano na 591,7 ha.
Przed 1206 r. Psie Pole jest własnością książąt wrocławskich, a od 1206 r. klasztoru św. Wincentego we Wrocławiu. W XIX wieku od 1820 r. Psie Pole było w rękach F. W. A. Mensa i jego spadkobierców – panów na Zakrzowie, Pawłowicach i Kłokoczycach. W 1856 r. właścicielem jest Moritz Eichborn z Wrocławia, a przed 1876 r. majątek odkupił radca miejski Wilhelm Korn z Wrocławia.
Wieś Psie Pole wymieniana jest często przy okazji domniemanej bitwy z wojskami Henryka V w 1109 r. Przekaz o tym starciu pochodzi od wyjątkowo mało wiarygodnego w tych sprawach Wincentego Kadłubka. Pierwsza pewna wzmianka o Psim Polu pochodzi z 1206 r., kiedy to Henryk I wymienił się swoimi posiadłościami wokół Psiego Pola na Oławę. Wspomina się przy tym, iż mieszkańcy winni byli wobec opata św. Wincentego na Ołbinie do takich samych świadczeń, jak wobec księcia. Prawdopodobnie Henryk Brodaty przeprowadził tu już akcję kolonizacyjną, nie przeniósł jednak osady na samorządowe prawo niemieckie.
Dopiero w 1252 r. książę Henryk III godzi się na przeniesienie Psiego Pola na prawo niemieckie i zwolnienie miejscowości z ciężarów wynikających z prawa polskiego.
W 1274 r. Otto von Biberstein otrzymał za wierną służbę folwark w Psim Polu, później zresztą sprzedany kupcom wrocławskim. Wynika z tego, że miejscowość dzieliła się pod względem prawnym na trzy jednostki: wieś (samorządową na prawie niemieckim), folwark i część klasztorną.
Kościół istniejący tu już przed 1206 r. otrzymał dwa duże łany uposażenia. Stan takiego posiadania utrzymali proboszczowie praktycznie do początku XX w.
Od 1294 r. Psie Pole wchodzi w skład księstwa głogowskiego, a po jego dalszym podziale od 1312 r. do księstwa oleśnickiego (do XX w.)
Istotnym elementem średniowiecznej i wczesnonowożytnej historii Psiego Pola były spory o cła i komorę celną.
Od początku XVI w. odnotowujemy znaczne wpływy luteranizmu. Opaci klasztorni stosunkowo skutecznie przeciwstawiają się budowie zboru i uruchomieniu szkoły ewangelickiej. Dlatego też wyraźne związki z pobliską gminą ewangelicką w Swojczycach.
Budowa kościoła ewangelickiego miała miejsce w 1603 r., jednak już w 1646 r. został on ewangelikom odebrany.
Wojna trzydziestoletnia to okres znacznych zniszczeń wywołanych przez wszystkie strony konfliktu. Psie Pole miało charakter miasta otwartego.
W dniu 8 sierpnia 1692 r. miasto i dobra pozyskuje ponownie opat klasztoru św. Wincentego Christoph Langer. Rządy klasztorne zaowocowały odebraniem ewangelikom szkoły i nasileniem procesów rekatolicyzacji. Akcja ta okazała się jednak mało skuteczna i większość mieszkańców pozostała luterańska.
W 1785 r. powtórnie starają się oni o zgodę na budowę zboru. Ostatecznie inwestycję rozpoczęto w 1791 r. Uroczysta, pierwsza msza odbyła się 9 VI 1793 r. W skład parafii wchodziły początkowo również: Zakrzów, Pawłowice, Kłokoczyce, od 1826 r. Biskupice Widawskie, od 1844 r. także Sołtysowice.
Odrębną grupę społeczną w Psim Polu stanowili żydzi, którzy osiedlili się tu po raz pierwszy w XVI w., a ponownie w XVIII w., tworząc w Psim Polu gminę „przedmiejską” Wrocławia. Ze względu na ograniczenia prawne żydzi, którzy byli ekonomicznie związani z Wrocławiem, a nie mogli w nim przebywać na stałe, osiedlili się w miejscowościach oddalonych o parę kilometrów od stolicy. W ten sposób powstał od północy pierścień gmin mozaistycznych. Zaliczało się do nich (obok np. Urazu, Brzegu Dolnego, Bierutowa, Psar) także Psie Pole. W chwili zniesienia barier osiedleńczych dla żydów nastąpił szybki odpływ tej ludności. W Psim Polu zachował się do XX w. jedynie cmentarz żydowski.
Wiek XIX to okres szybkiego rozwoju. Już przyjęcie postanowień prawa o miastach w 1820 r. świadczy o ambicjach i możliwościach miejscowości (utrzymanie urzędników samorządowych było kosztowne).
Pod koniec XIX w. rozpoczął się rozwój wielkiego przemysłu. W 1895 r. powstaje wielka cegielnia Hartrampfa, następnie fabryka pomp Heerde, czy wielkie zakłady pralnicze.
W mieście poza pozyskaniem w 1832 r. budynku dla pastora rozpoczęto porządkowanie samego miasta. I tak w 1888 r. nadano nazwy ulicom i placom zaopatrując je w odpowiednie tabliczki informacyjne. W 1894 r. otworzono łaźnię miejską. Od 1905 r. działał tu zakład gazowniczy, co umożliwiło wprowadzenie oświetlenia ulicznego. Przed I wojną światową (1912 r.) rozpoczęto rozbudowywać sieć wodociągową, ale wojna nie pozwoliła ułożyć kanalizacji.
Miasto zostało włączone do Wrocławia w 1928 r.
W 1785 r. – 89 domy mieszkalne w tym: kościół katolicki, szkoła katolicka, synagoga (w wynajętym pomieszczeniu), urząd celny i akcyzowy.
W 1819 r. – 93 domy w tym: 1 folwark, 2 domostwa kmiece, 9 domów chałupników omłockowych, 2 kuźnie kowalskie i 79 innych domów – przede wszystkim kupieckich i rzemieślniczych.
W 1845 r. – 96 domów oraz 62 stajnie, stodoły i szopy.
Kościół katolicki pod wezwaniem św. św. Jakuba i Krzysztofa istniał z całą pewnością już od pocz. XII w. (przed 1206 r.). Kościół uległ zniszczeniu podczas wojen husyckich przez wojska Leonarda Assenheimera. Zakonnicy utracili kościół w XVI w. i wrócił on w ich ręce dopiero pod koniec XVII w. Podjęto wówczas prace budowlane ukończone przez opata Carla Josepha Kellera. Dobudowano wieżę od zachodu. W 1750 r. wzniesiono w pobliżu kościoła probostwo. Znaczniejsza przebudowa kościoła miała miejsce w 1892 r., gdy wyburzono stary chór wznosząc znacznie większy, a trójnawowy. Projekt do tej przebudowy przygotował starszy radca budowlany diecezji Ebers. Po zniszczeniach ostatniej wojny, odbudowuje się kościół, jako mniejszy, gotycki wg. proj. T. Kozaczewskiego.
Fryderyk Wilhelm II wydał w 1790 r. koncesję na wybudowanie kościoła ewangelickiego, kamień węgielny wmurowano 14.07. 1792 r.
Kościół ze względu na zły stan techniczny oraz znaczny wzrost liczby wiernych został zburzony w 1892 r. Nowy kościół powstał w innym już miejscu.
Nowy kościół ewangelicki wybudowano według projektu starszego radcy budowlanego z Berlina Ortha. Inwestycję zrealizowano w latach 1890/1891. Koszty inwestycji pokrył właściciel dóbr rycerskich Korn.
W 1866 r. otworzono linię kolejową do Trzebnicy. W roku 1904 wzniesiono nowy budynek szkoły ewangelickiej.
W Psim Polu nigdy nie uformował się organizm miejski w sensie typowego układu szachownicowego z rynkiem pośrodku. Pomimo lokacji osada przybrała charakter wiejski, wykształciła się w niej jedna główna ulica – dziś B. Krzywoustego i Bierutowska. Ona też stanowi główną linię wokół której narosły zabudowania architektury XIX wieku.


Zapraszamy na stronę osiedlową - http://www.zawidawie.wroclaw.pl/

/ / /