katedra Ormiańska pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (ukr. Вірменський кафедральний собор Успіння Пресвятої Богородиці) – jeden z najstarszych i najcenniejszych zabytkowych kościołów Lwowa, ufundowana przez Ormian w II połowie XIV wieku, będąca niemal od początku ośrodkiem biskupstwa ormiańskiego. Wielokrotnie przebudowywana i rozbudowywana, zachowała ślady architektoniczne ze wszystkich etapów swojej historii. Ważne w dziejach katedry znaczenie miała jej rozbudowa i modernizacja przeprowadzona w I połowie XX wieku, podjęta z inicjatywy arcybiskupa Józefa Teofila Teodorowicza. W proces rozbudowy zaangażowane były znaczące osobistości ze świata nauki i sztuki, w tym: Jan Antoniewicz-Bołoz (autor dekoracji apsyd), Franciszek Mączyński (projektant rozbudowy świątyni), Józef Mehoffer (autor mozaik na kopule i w jej otoczeniu) oraz Jan Henryk Rosen (autor malowideł ściennych, wykonanych w latach 1925–1929).

Do 1945 roku świątynia była katedrą katolicką obrządku ormiańskiego pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Po II wojnie światowej, wraz z przyłączeniem Lwowa do ZSRR, wprowadzeniem ustroju komunistycznego i zmuszeniem Ormian do wyjazdu do Polski Ludowej katedra została zamknięta i przekazana na potrzeby Lwowskiej Galerii Obrazów jako magazyn. Funkcję tę pełniła do roku 2000. W latach 2000–2003 przekazana etapami ustanowionej w 1997 roku diecezji Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, obejmującej Ormian przybyłych na Ukrainę po II wojnie światowej. W latach 2006–2013 przeprowadzono w katedrze prace konserwatorskie. Część tych prac sfinansowała Rada Miejska Lwowa, a część Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Fundacja Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich.