Tuż po I rozbiorze Rzeczypospolitej cesarz Austrii Józef I dokonał incognito wizytacji Galicji. Doszedł on do wniosku, że jest to kraina urodzajna, ale zaniedbana. Wpadł wtedy na pomysł, aby zasiedlić nowo przyłączone prowincje osadnikami niemieckimi w celu podwyższenia poziomu gospodarki i rolnictwa na tych terenach, a jednocześnie upowszechnienia języka niemieckiego. Był tu jeszcze jeden element: chodziło mu o "rozrzedzenie" skupisk niemieckich protestantów. Cesarz odwiedził wcześniej jeden z regionów Palatynatu (Księstwo Falkenstein), który odziedziczył po swoim ojcu Franciszku I Lotaryńskim i tam zapoznał się z nowatorskimi (jak na ówczesne czasy) metodami uprawy roli mennonitów (był to jeden z odłamów anabaptyzmu), postanowił więc właśnie z ich środowisk rekrutować pierwszych kolonistów. Ponieważ władze Palatynatu nie zgadzały się na wyjazd swoich poddanych, przyszli osadnicy uzyskiwali paszporty Księstwa Falkenstein, podległego bezpośrednio cesarzowi Austrii. Pierwszą osadę mennonicką w powiecie lwowskim utworzono w 1784 r. na obszarze wydzielonym ze wsi Nikonkowice. Otrzymała ona nazwę Falkenstein, osiedliło się w niej 7 rodzin mennonitów, a później dołączyło do nich 29 rodzin luteranów. Projekt ten był finansowany przez rząd austriacki, który opłacił część kosztów transportu osadników oraz plany budynków. Każdy gospodarz otrzymał (wg dzisiejszej miary) 14 ha gruntu. Falkenstein zostało zbudowane na planie krzyża: droga północna prowadzi do innej dawnej osady niemieckiej Einsiedel (dziś: Odynoke), południowa do wsi Sroki, zachodnia do Jastrzębkowa, a wschodnia do Nikonkowic i dalej do Szczerca. W XIX w. większość mennonitów wyemigrowała do USA i dołączyła do tamtejszych wspólnot Amiszów w Pensylwanii, Kansas i Dakocie. Pozostali mieszkańcy kolonii niemieckich w Galicji Wschodniej prawie wszyscy wyjechali do Niemiec w 1940 r. w wyniku umowy niemiecko-radzieckiej, reszta opuściła te tereny wraz z wojskiem niemieckim w 1944 r. Po wojnie Falkenstein przemianowano na Sokołówkę (Sokolivkę).