największa cerkiew wschodnich kresów dawnej Rzeczypospolitej, zbudowana w latach 1771–1783 na polecenie Mikołaja Bazylego Potockiego przez śląskiego architekta Jana Gotfryda Hoffmana[1], ukończona w 1785 według wskazówek Piotra Polejowskiego ze Lwowa. Okazała świątynia o potężnej, spiętrzonej bryle zewnętrznym wyglądem przypomina założenia klasztorne Austrii lub Niemiec, ponieważ poczajowscy bazylianie, dla których była wznoszona, dążyli do zbliżenia z kulturą Zachodu.