Kościół Matki Boskiej Śnieżnej jest najstarszym katolickim kościołem Lwowa. Został wzniesiony przez osadników niemieckich przed 1340. Kościół otrzymał wezwanie Matki Boskiej Śnieżnej, tj. kultu nawiązującego do bazyliki Santa Maria Maggiore w Rzymie, według którego papież Liberiusz i rzymianin Jan ujrzeli we śnie Matkę Boską, która powiedziała im, że w miejscu, w którym w środku lata spadnie śnieg, zostanie zbudowany kościół.
Do czasu zbudowania katedry kościół Matki Boskiej Śnieżnej był kościołem parafialnym. W 1415 arcybiskup Jan Rzeszowski przeniósł parafię do katedry a posługę w kościele objęło kolegium wikariuszy archikatedralnych. Patronat należał do rady miasta Lwowa. Po pożarach w latach 1623 i 1683 kościół był przebudowywany.
W 1763 przy kościele utworzono ponownie parafię.
W 1772 arcybiskup Wacław Sierakowski podniósł kościół do rangi kolegiaty. Była to trzecia kolegiata w archidiecezji lwowskiej, po stanisławowskiej i żółkiewskiej. Składała się ona z trzech prałatur – prepozytury, scholasterii i kantorii oraz trzech kanonii gremialnych. Prałatury otrzymały uposażenia. Z okazji zmiany statusu wnętrze świątyni zostało odrestaurowane i pokryte polichromiami, których autorem był prawdopodobnie Marcin Stroiński. W 1780 arcybiskup Sierakowski dokonał aktu konsekracji kolegiaty. W 1785 , po zniesieniu przez cesarza Austrii, Józefa II kolegiat, kościół Matki Boskiej Śnieżnej stal się ponownie kościołem parafialnym. W następnych dziesięcioleciach kościół podupadł.
W latach 1888-1982 dokonano przebudowy kościoła w stylu neoromańskim pod kierunkiem Juliana Zachariewicza. Ściany pokryto mozaiką o tematyce maryjnej. Poddano renowacji ołtarz. Z Innsbrucka sprowadzono witraże. Przed kościołem ustawiono rzeźbę ze sceną Niepokalanego Poczęcia Maryi, prawdopodobnie autorstwa Pinsla.
W latach 90. miała miejsce kolejna renowacja świątyni; w jej trakcie nad wejściem umieszczono płaskorzeźbę ikony Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.