Kościół reprezentuje architekturę gotycką z późniejszymi przebudowami. Został wybudowany z cegły, na wysokim fundamencie z kamienia polnego. Posiada piwnice. Wybudowany na planie prostokąta z wyraźnie ukształtowanym prezbiterium, zamkniętym przez ścianę prostą, z dobudowanym od strony północnej klasztorem, na terenie którego mieści się zakrystia. Korpus świątyni to dwie nawy. Składa się z nawy głównej o czterech przęsłach i bocznej od strony południowej, wydzielonej podczas przebudowy w 1930 roku. Wnętrze nakryte jest przez sklepienie kryształowe, podparte przez filary między nawami a od strony północnej przez duże filary przyścienne, między którymi znajdują się wnęki na ołtarze. Tęcza prezbiterium zamknięta jest przez łuk ostry z uskokiem, tak samo jak zamknięte arkady ołtarzowe i między nawami. Nad tęczą umieszczony jest krucyfiks w stylu barokowym, wykonany na przełomie XVII i XVIII stulecia. Nawy posiadają poniżej okna podłużne zamknięte łukami pełnymi kolistymi, wyżej okrągłe w murach nadbudowanych w XVII stuleciu. Elewacja zachodnia posiada portal ostrołukowy z profilowanej cegły, w stylu gotyckim z XIV/XV stulecia. Kościół posiada prosty siodłowy dach, a cała budowla opięta jest przyporami. Od strony południowej między szkarpami jest umieszczona kruchta w stylu neogotyckim z napisem o odnowieniu kościoła oraz kartuszem herbowym biskupa Stanisława Zdzitowieckiego (1902-1927). Nad nawą, na dachu znajduje się ośmiokątna wieżyczka na sygnaturkę, posiadająca arkadowe przeźrocza, zakończona baniastym hełmem. Wyposażenie świątyni reprezentuje trzy style: późnorenesansowy, barokowy i rokokowy. Obok ołtarza głównego w kościele mieści się także pięć ołtarzy bocznych. Najcenniejszymi zabytkami są: ambona w stylu późnorenesansowym z około 1600 roku z baldachimem z XVIII stulecia, na którym znajduje się rzeźba świętego Franciszka, krucyfiks w stylu barokowym z XVII/XVIII stulecia znajdujący się nad tęczą prezbiterium, monstrancja w stylu wczesnobarokowym z XVII stulecia z cechą miejską Torunia i imienną DW, relikwiarz w stylu rokokowym z XIX stuleci i obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy z około 1898 roku, żródło: