Dziś wieczorem odpowiem na Pana wątpliwości. Na razie korzystam z uroków Sudetów.

Przykro mi to pisać, ale to właśnie traktowanie obelisku jako pomnika poświęconego prezydentowi Czechosłowacji Tomaszowi G. Masarykowi jest „fantazją”. Wiem, że tak przedstawia ten obiekt wikipedia. Warto przyjrzeć się trzem wikipediom – polskiej, czeskiej i ukraińskiej. W polskiej są dwa przypisy dotyczące tej informacji: pierwszy do polskiego opracowania krajoznawczego z 2005 r. (mam tę książeczkę i nie ma tam informacji, skąd jej autorzy zaczerpnęli wiedzę o pomniku T. Masaryka na Pikuju), drugi do ukraińskiej strony internetowej „dla turystów” – lakoniczna do bólu. W wikipediach czeskiej i ukraińskiej przypisów nie ma żadnych (!!!). Zarówno w czeskiej, jak i w ukraińskiej podana jest informacja, że pomnik powstał w 1935 r. Trochę to dziwi, zważywszy, że T. Masaryk zmarł w… 1937 r. A zatem pomnik powstałby za życia leciwego prezydenta – na 85-lecie jego urodzin. Teoretycznie możliwe, ale gdy zerkniemy do ukraińskiej wikipedii to zaczynamy mieć dość spore wątpliwości – otóż to „źródło” podaje, że pomnik Masaryka ufundowała ludność wsi Husny, jako że „w 1935 r. Zakarpacie wchodziło w skład Czechosłowacji”. Problem w tym, że dwie leżące u podnóża Pikuja wioski Husne Wyżne i Husne Niżne znajdowały się przed wojną w… Polsce, w pow. turczańskim. Ciekawostką jest to, że gdy klikniemy na słowo „Husny” w tej informacji w ukraińskiej wikipedii, to zostajemy przekierowani faktycznie do wioski Husny (ukr. Гу́сний) na Zakarpaciu, ale znajdującej się w zupełnie innej części tego regionu (Husny w rejonie wielkoberezieńskim; zakarpackie wioski pod Pikujem znajdują się w rejonie wołowieckim). Można się też zastanawiać, dlaczego akurat Bojkowie zapałali taką miłością do czechosłowackiego prezydenta, że postawili mu betonowy pomnik, w dodatku taki sam, jak na kilkudziesięciu szczytach nie tylko w granicach Czechosłowacji, ale też Polski i Rumunii? Co zaś do przedwojennych fotografii Pikuja i znajdującego się na nim obelisku. Przed chwilą umieściłem na naszym portalu fotografię z 1933 r. (zob. ), na której widoczny jest obelisk oraz – co ważne – drewniana konstrukcja znajdującej się nad nim wieży triangulacyjnej (o tym, że jest to Pikuj przekonuje też charakterystyczny, główny słupek graniczny z widocznym herbem Polski; na Pikuju znajdował się słupek nr 1 przedwojennej granicy polsko-czechosłowackiej). Do tego można dołączyć kilka zdań Henryka Gąsiorowskiego, najwybitniejszego przed wojną znawcy Karpat Wschodnich, autora monumentalnego, trzytomowego „Przewodnika po Beskidach Wschodnich”, pisanego na przełomie lat 20. I 30., wydanego zaś drukiem w 1935 r. W tomie I dzieła, poświęconego Bieszczadom, opisując wejście na Pikuja Henryk Gąsiorowski pisze: Za znakami granicznymi oraz znakami głównego szlaku turystycznego (biało-czerwono-biały) przez Dżurowy Żołob i Zełemeny wchodzimy na szczyt Pikuja, oznaczony SYGNAŁEM TRIANGULACYJNYM (Gąsiorowski H., Przewodnik po Beskidach Wschodnich, t. I, cz. 1, Bieszczady, Lwów-Warszawa 1935, s. 85). Trochę się rozpisałem, ale chciałbym rozwiać Pana wątpliwości.