MENU
Na głównym grzbiecie Czarnohory. Widok z rejonu szczytu Menczuł (1998 m n.p.m.) w kierunku Pop Iwana (2022 m n.p.m.), na którego wierzchołku widoczne ruiny obserwatorium astronomiczno-meteorologicznego. W wielu miejscach w Czarnohorze zalegają pozostałości zasieków z drutu kolczastego, będące świadectwem toczonych tu walk podczas I wojny światowej. Piątek, 22 sierpnia 2008 r.

Dodał: Krzysiek_2° - Data: 2021-01-21 00:41:22 - Odsłon: 2831
22 sierpnia 2008

Data: 2008:08:22 15:50:32   ISO: 200   Ogniskowa: 30 mm   Aparat: Canon EOS 400D DIGITAL   Przysłona: f/10   Ekspozycja: 1/160 s  


Czarnohora (522.25; ukr. Чорногора – Czornohora) – pasmo górskie na terenie zachodniej Ukrainy.
Najwyższa część Beskidów Połonińskich i jednocześnie Zewnętrznych Karpat Wschodnich. Od strony północno-zachodniej sąsiaduje z pasmami Gorganów i Świdowca, od północno-wschodniej z Połoninami Hryniawskimi, zaś od południa z Karpatami Marmaroskimi (na terenie Rumunii).
Góry te są zbudowane ze skał fliszowych, charakterystyczne są długie i łagodne grzbiety. Stoki są pokryte lasami bukowymi, w wyższych partiach iglastymi (świerki, jodły). Powyżej 1850 m n.p.m. roślinność subalpejska, na grzbietach połoniny. Obszar chroniony – wchodzi w skład Karpackiego Parku Narodowego oraz Karpackiego Parku Biosfery.
W tej części Beskidów Wschodnich bierze początek kilka dużych rzek. Te, które spływają ze stoków Świdowca, Czarnohory i z Połonin Hryniawskich, wpadają do Dunaju. Potoki spadające ze zboczy Świdowca zasilają rzekę Cisę, która jest najdłuższym dopływem Dunaju. Spod Howerli wypływa Prut, a nieco dalej na wschód Czarny i Biały Czeremosz łączą się w jedną rzekę, która zasila Prut. Na Bukowinie ma swoje źródła Seret, inny dopływ Dunaju. Woda z Karpat płynie tą drugą co do wielkości rzeką w Europie (dł. 2850 km, pow. dorzecza 817 tys. km²) i wpada do Morza Czarnego.
Innym elementem górskiego krajobrazu są jeziorka. Mają one pochodzenie polodowcowe (Jeziorko Niesamowite, jeziorko Brebeneskuł, stawy w Kotle Gadżyny, staw po Todiaską) albo powstały na skutek osuwania się mas ziemi zagradzających wodzie ujście (jeziorko Szybene, czy Mariczejka).
Ciekawym urozmaiceniem szlaków są liczne źródła mineralne, występujące w dużym zagęszczeniu zwłaszcza w dolinie Czarnego Czeremoszu (słynne uzdrowisko Burkut) i w pobliżu potoku Balcatul na Zakarpaciu. Przed wojną na wielu górskich potokach wybudowano klauzy, czyli jazy lub tamy, które regulowały przepływ wody i tym samym umożliwiały spław drewna do tartaków w dolinie. Do dziś ruiny klauz są charakterystycznym elementem czarnohorskiego krajobrazu. Konstrukcje te przetrwały w bardzo różnym stanie: od wielkich budowli (klauzy Łostuń i Baltagul na Czarnym Czeremoszu, klauza Howerla na potoku o tej samej nazwie) do kilku belek i kamieni.
Bukowy las pierwotny Czarnohory został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2007 r., wraz z innymi karpackimi lasami bukowymi na terenie Ukrainy i Słowacji.

Za

  • /foto/10127/10127608m.jpg
    1928
  • /foto/10077/10077261m.jpg
    1929
  • /foto/10097/10097469m.jpg
    1930 - 1939
  • /foto/10187/10187276m.jpg
    1931
  • /foto/9194/9194890m.jpg
    1938
  • /foto/9885/9885675m.jpg
    2001
  • /foto/10130/10130554m.jpg
    2019

Krzysiek_2°

Poprzednie: Most kolejowy w Jaworze Strona Główna Następne: Czywczyn (ukr. Чивчин) (1769 m n.p.m.)