21 stycznia 1945 roku Inowrocław został wyzwolony spod okupacji hitlerowskiej. Początkowo tramwaje były zasilane przez elektrownię zakładową w Piechcinie. Od 4 czerwca (po odbudowie ze zniszczeń wojennych) tramwaje zasilała sieć przesyłowa Elektrowni Gródek.
Sieć tramwajowa w Inowrocławiu miała wtedy długość 2700 metrów i składała się z dwóch tras, wybudowanych w różnych latach:
1/ Dworzec PKP – Rynek o długości 1740 metrów (trasa uruchomiona w listopadzie 1912 roku):
Trasa rozpoczynała się dwoma ślepymi torami przed budynkiem dworcowym po stronie peronów ''toruńskich''.
Dalej tor się wspinał w górę południową stroną ulicy dojazdowej do dworca, natępnie przecinając ulicę w kierunku Bydgoszczy skręcał na wiaukt nad torami kolejowymi do Torunia i początkowo biegł wschodnią stroną ulicy Dworcowej, potem środkiem ulicy. Przy skrzyżowaniu z ul. Marcinkowskiego zlokalizowana była mijanka. Dalej tor ułożony był po wschodniej stronoe ulicy Królowej Jadwigi, skręcał do Rynku na wschód, tam zlokalizowana była mijanka.
Wcześniej po około 500 metrów (licząc od budynku dworcowego) z ulicy Dworcowej dwoma rozjazdami w ulicę Grabskiego skierowany był tor techniczny. Tor ten o długości około 300 metrów ułożony był na środku ulicy, przecinał ulicę Nowotki (ob. ks. Wawrzyniaka) i dochodził do zajezdni tramwajowej. Zajezdnia posiadała trzytorową halę mogącą pomieścić 6 wagonów, w tym 3 wagony na kanałach przeglądowych.
2/ Rynek – pl. Wojska Polskiego o długości 960 metrów (trasa uruchomiona w kwietniu 1933 roku):
Trasa rozpoczynała się mijanką w Rynku i dalej biegła południową stroną ulicy Marchlewskiego (ob. Św. Ducha). Od skrzyżowania z ulicą Andrzeja do końca trasy szyny ułożone były na wydzielolonym torowisku. Trasa kończyła się na ówczesnym pl. Wojska Polskiego (przy koszarach) tuż za ulicą Wałową. Zakończona była dwoma ślepymi torami.
W lutym 1962 roku zlikwidowano trasę od Rynku do pl. Wojska Polskiego z powodu remontu byłego budynku Powszechnej Kasy Oszczędności zlokalizowanego przy Rynku u wlotu ulicy Marchlewskiego (ob. Świętego Duchu). Wtenczas przedzielono torowisko poprzeczną barierką, a mijankę w Rynku skrócono do dwóch ślepych torów. Wtedy kursy tramwajów odbywały się tylko do Rynku przy pomocy 3 wagonów silnikowych i 2 wagonów doczepnych. Ostatnie kursy odbyły się 31 grudnia 1962 roku.
Ciekawostką sieci tramwaju inowrocławskiego było to, że krańcówki zakończone były dwoma ślepymi torami (tzw. widłami). Manewry wagonów odbywały się następująco: po wysiadce pasażerów konduktor zahamowywał wagon doczepny, odczepiano od niego wagon silnikowy, który wjeżdżał na jeden ze ślepych torów, przekładano rozjazd, odhamowywano wagon doczepny, który toczył się na siłą bezwładności na sąsiędni tor; po czym z przeciwnej strony dołączano wagon silnikowy.
W 1945 roku po przyjęciu Inowrocławia przez polskie wladze przedsiębiorstwo zarządzający tramwajami dysponowało 6 wagonami silnikowymi i 5 wagonami doczepnymi (wszystkie wyprodukowane przed 1914 rokiem).
W kwietniu 1955 roku Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej w Inowrocławiu (wówczas zarządzający tramwajami) przyjęło na stan pierwsze wagony nowego typu. Były to 2 wagony silnikowe typy 2N2 wyprodukowane przez Konstal Chorzów w 1954 roku, eksploatowane przez niecaly rok w Łodzi (tam numery 119 i 129). W 1956 lub 1957 roku przedsiębiorstwo otrzymało kolejny wagon typy 2N2, tym razem prosto z Konstalu. Te trzy wagony w 1963 roku przekazano do Bydgoszczy.
W 1958 roku przedsiębiorstwo otrzymało 1 wagon silnikowy typu 5N1 (zmodernizowana wersja wagonu typu 2N2) prosto z Konstalu (w 1963 roku przekazany do Grudziądza), a w 1959 roku 1 wagon doczepny typu 5ND1 produkcji Świdnickiej Fabryki Wagonów (w 1963 roku przekazany do Bydgoszczy).W ostatnim roku eksploatacji tramwajów, tj. w 1962 roku na stanie inwentarzowym Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej było:
- 5 wagonów silnikowych, z tego: 1 wagon starego typu, 3 wagony typu 2N2 i 1 wagon typu 5N1,
- 2 wagony doczepne, z tego: 1 wagon starego typy przebudowany z silnikowego i 1 wagon typu 5ND1.
B.W.